Gitmek istiyorum.
Tek başıma yaşamak.
Beyaz kanepem, beyaz karyolam ve beyaz dolabımla.
Üstelik perdeler de beyaz!
Gün ışımadan uyanmak.
Alarmsız, kendiliğinden olsun.
Güneşi selamlamak.
Çimlerde yürümek, ellerimin üzerinde.
Bir bardak kahve ısmarlamak kendime.
Ve bil bakalım bardağın rengi ne?
Uykumun düzeni olsun istiyorum.
Sağlıklı beslenmek.
Sanal sosyallikten uzak, kaliteli zaman geçirmek.
Daha çok kitap okumak mesela.
Daha iyi resim yapmak.
Daha çok müzisyen keşfetmek.
Yalnız başkasına yemek yaparken özendiğimi fark ettim.
Kendime yemek yaparken üşenmemek istiyorum.
Kendime gerçekten değer verdiğim bir hayat yaşamak istiyorum, tüm ıvır zıvır eşya ve insandan uzak.
Birinin beni takdir etmesine muhtaç olmamak, varlığımın değerini insanların ilgisizliğiyle ölçmemem gerektiğini daha iyi kavramak.
Arzularımı, korkularımı yönetebilmek.
Bir gün ölürsem, gözüm arkada kalmayacak kadar hazır olmak istiyorum o ana. Bunun için yaşamak.
Ertelemekten vaz geçmek istiyorum.
Okyanusa dalmak, yamaç paraşütü yapmak. Her günü, bir önceki günden farklı kılacak küçücük bir şey olsun mesela.
Küçükken tüm bunlar bir gün kendiliğinden olacak sanırdım.
Sonra büyüdükçe, zamanı tanıdım. Ben değiştim. Masallar duygularımı tetikledi ve beni hayatıma girecek o özel adamı beklemeye itti. O gelecek ve her şey değişecek..
Ergenlikten, bir yetişkine dönüşmeye başlayıp hormonlar dizginlenirken yaşam kaygısı girdi mevzuya. Kimse gelmeyecekti. Benim bir şeyler yapmam gerekti. Ancak o zaman her şey idealize ettiğim şekilde düzelecekti. Tökezledim. Buhrandaydım. Gitmem gerektiğine inandım haliyle. Gideceğim. Ve her şeyi yeni bir hayata başlayıp düzelteceğim. Kimseyi tanımadığım bir yere. Tamamen yabancı olduğum bir yere. Kimseyle bir yakınlık kurmadan, sadece kendimle..
Kaçmanın adını gitmek koydum.
Ama şimdi düşünüyorum da;
Hiç bir şey kendiliğinden olmayacak. Kaygım beni motive etmeyecek. Kimse gelip aşkıyla hayatımı birden büyülü bir cennete çevirmeyecek ve gitmek hiç bir şeyi düzeltmeyecek. Zaten gitsem de hayatımın rüyalarımdaki hayattan daha güzel olduğuna inanana dek erken kalkmayacağım. Bugün de çöp oldu diyerek ertelediğim her şeyi yarına, yarına ve yıllara bırakacağım.
Daha önce denedim.
Mevzu insanlar değil.
Mevzu benim.
Ve onu, içimde çözmeliyim
