ÇEK O FİŞİ

Bir gün kaybederim diye, aslında gerçek olmadıklarına, onların yalnızca hayalimde yarattığım insanlar olduklarına kendimi inandırmaya çalıştırdığım insanlar tanıdım. Hepsini sevdim. Ama birinde buldum yalnızca kendimi. Güçlü olmak zordu ikame ettiğim bedende. Bir komidinin üzerindeki toz olmak, titiz bir kadın tarafından silinip evrende hiçliğin kalbine erişmek istediğim zamanlarda tanıdım hep onları. Kahramanlıklarıma sebepti her biri. Biri için çölleri düşündüm. İmkansızdı varmam Sahra'ya. Çölleri değil ama kendimi aştım. Diğeri için kaçmak istedim uzaklara. Ben kaçamadım ama, aklımı kaçırdım uğruna. Öteki kör etmemi istedi aşkın gözlerini. Bahsettiği aşka rastlayamasamda yüreğim âmâ oldu çıktı yoluna. Yalnız biri için yıldızları indirmek istedim. Yıldızlar inmedi... Bulutlar kiraladım ikişer kişilik. Cam kenarıydı onun ki. Benimle gelmedi. Sonra anladım ki; yıldızlar onun bahanesiydi, bulutlar benim. O, gidemeyeceğimizi bildiği için 'yıldızlar' dedi; ben, yalnız biz olalım diye 'bulutlar.' Benim cümlelerim, benim hislerim, benim düşüncelerim bir başka bedende can buluyordu sanki. Artık onların bana ait olmadığını görmüştüm. Bize, yalnız ikimize... Sonra... Sonra bir balondu patladı işte amaan. Aşk bizim neyimize lan hem. Tuvalette sırf biraz daha rahatlayayım diye, çişimi tutan bir insanım ben. Çapım bu yani. Neyse. Velhasıl gördüm ki, sökerdi çivi çiviyi. Herkes sevilirdi bir gün. Eskiler acıtmazdı çok. Bu devirde, izleri de kapatılırdı hatta belki. Fondöten diye bir şey var. Yani aşka dair bir şey öğrendiysem o da şudur ki ya okur; ilişkinin beyin ölümü gerçekleşmişse, kalp atıyor diye zorlamanın alemi yok. Çek fişi.