YA PATLARSA?

Küçükken annem bana bir uçan balon almıştı. Çok sevmiştim onu. Diğer oyuncaklarımın hiç bir kıymeti kalmamıştı gözümde. Bir çocuk için oyuncağının uçması kadar gurur verici bir şey olamazdı sonuçta. Ya patlarsa korkusuyla bir gün bile oynamadım onunla. Gözüm gibi bakardım. Odamın sol üst duvarında havada öylece dururdu. Kimse yaklaşmasın diye de hayali bir de sınırım vardı yerde. Yaklaşını ısırırdım. Sonra bir gün, patladı. Daha bir kere bile oynamamıştım onunla. İpini tutmaya bile korkardım. Patladı lan. Durduk yere. Hayatı bu şekilde yaşayamayacağımı öğrenmiştim. Birileri geliyor, içindeki havayla kendini sana hayran bırakıyor, sonra da ya patlıyor ya da havası sönüyordu. Düşünüyorum da, kötü de olmuyormuş hani bazı travmalar. 8 yaşımda çıkardığım en sağlam dersti sonuçta: "Tüm balonlar, bir gün patlar..."