Boş Gün

Bir gün daha bomboş bitti.
Ne güneşin doğuşunu seyredebildim ne batışı karşısında yudumladım kahvemi. Ne kulak verdim sabah kuşlarına ne selamladım sokak kedisini. Yeni bir bilgi edinmedim kainata dair.
Köşeye çekilip dinlemeden içimi ve doyurmadan bir açın midesini, geçti gitti bir gün daha.
Kimse için bir şey yapmadım, okşamadım sokak çocuklarının başını.
Bugün de ruhuma hizmet ettiği için ödüllendirmedim bedenimi.
Birinin derdine çare olamadım.
Söylendim yine kendi kendime, hayattan bir alacağım varmış gibi.
Yine bir “merhaba” yı çok gördüm asansördeki adama. Nefesimin soluk borumda yarattığı hissi takip etmedim bugün. Kanım aktı bilmem kaç km hızla damarlarımdan. Duymadım.
Kendime öylesi uzaktım.
Çimenlere basmadım, dağlara çıkmadım, bugün de bahçedeki çiçeği sulamadım.
Yeni bir film izlemedim bugün de, sanattan konuşmadım.
Bir satır bile okumadım bugün, yine yıldızlarla hayal kurmadım.
Büyük annemi aramadım bugün, babama sarılmadım.
Yalın ayak bastım taşa, sağlığıma sahip çıkmadım.
Yine konuşmadım Tanrıyla.
Yani bomboş geçti gün.
Hak etmedim aldığım nefesi bir kez daha.