Mektepli

Susarken daha güzel insan. Hele ki yazarken... Duygularının doğruluğundan emin oluncaya dek yazabilir, silip silip. Ama konuşurken öyle değil. İki kelam edersin, birini yanış seçersin. İyisini duymaz da, kötüsüne efelenirler. "Yok yanlış anladın" derken, sert münakaşalara ortak olur dilin. Dönemezsin. Serde gurur var sonuçta. O gurur da ne piç duygudur afedersin... Ne geldiyse dilimden geldi bana. Dilim kışsa, kalemim "bahar" dedi. Aslında öyle tezatlar ki... Sanırım parmaklarımı daha çok seviyorum. Sağ elimdekileri... Mektepli olanlar onlar, havalı üst mahalle çocukları gibi, kalem görmüşler. Hele biri var ki, ortada ki! Küfürbaz da haspam. Donunda sallar soldakileri...