Başlıksız

İnsanlar kalp kırmak konusunda çok rahatlar. Arkadaşını terslemek konusunda.. Ardını düşünmüyorlar. Onu kaybetmekten korkmuyorlar. Egoları uğruna aralarına mesafe girmesini hatta dostluklarının bitebilme ihtimalimi kolaylıkla göze alabiliyorlar. Bunu anlayamıyorum.

Birinin omzunda utanmadan ağlamaya ihtiyaç duyan, eleştirilmeden dinlenilmeyi bekleyen, konuşurken yanlış anlaşılmayacağını bilmek isteyen, karşısındakine söylense bile bunun onun iyiliği için olduğunun farkında olunmasını isteyen, onunla gizli rekabete girmeyecek birine ihtiyaç duyan, koşulsuz güvenilmek isteyen, eksiklerini ona laf sokarak değil açıkça ve incitmeden belirtecek insanlara ihtiyaç duyan insanlar; ihtiyaç duydukları gibi bir insan olmadıkları sürece asla aradıklarını bulamayacaklar.
Çünkü ihtiyaç duydukları o insanlar ancak kendileri gibi davranan insanlara güvenip dostluk kurarlar.

Belki de biraz güvenmeye ihtiyacımız var.
Kaybedeceğimiz henüz kurulmamış bir dostluk olur. Yani hiç bir şey.
Kazanacağımız ise çoğunun sahip olamadığı bir şey.