MENZİL

Bilmiyorum, biliyorum. Ana rahminin yırtıldığı ilk günden beri, o pervasız çabayla söylenmek istenen her şey, işte sadece bu kadar. Sorma Tanrı nerede! Senin her şeyin sevgide. Sor ki sevgi kim diye. Sevgi O'nun elinde. Ara elleri nerede! O'nun eli, yüreğinde. Dön de bak yüreğine. Tanrı senin içinde. Uyandırılmanın bedeli bir kadının vücudundaki kesik, uyutulduğun o beşik için, toprağa saplanan kesik. İlle de sen diye bir kadın, bir karış toprak. Bir kesik, çift kurban uğruna bu menzilde. Öyle ya. Geçme toprak deyip de. Zira gelir de vakti, sarmadan seni uyuyamazsın. Cemali hem bin, hem birdir Hakkın. Binini görür de, o birine varamazsın. Varoluşumdan bu yana, ait olduğum eşik dizinin dibidir Tanrının. Sorma aşk ne kadar? Yok ki bi miktarı. Sen onu Sayamazsın. Ruhumun üryan kaldığı geceler ve yalnız O'na adandığı secdelerde, AŞK, işte tam da o kadar. Hadi anlat anlatabilirsen adanmışlığı! Öper alnın seccadeyi tam şakaklarından da, ruhunun avaz avaz sarhoşluğunda kesseler gerdanından, aşkı kıbleden şaşamazsın.