İRONİLER MÜSVETTESİ

Farkettim de ne çok keşkemiz varmış. Herkesin uyuduğunu düşündüğün ve yalnızlığın nabzını tuttuğun o anlarda düşüyor insanın ruhuna hepsi. Herkes uyuyor. Keşke sen uyumuyor olsaydın şimdi. Hemşire değilim ben. Hastayım. Anlamam nabız tutmaktan. Ama çok güzel nefes alamayabilirim. Başında duramam yalnızlığımın. Ama bi sigara yakıp öksürebilirim. En fazla hasta olur benden; Kalbimin ritmini tutsa biri başımda ben ölürken, diye hayaller kuran. En fazla hasta olurdu benden. Ve bu gece, onu bile beceremiyorum işte. Tüm vitabil bulgularım stabil şimdi. Ekrandaki dümdüz çizgiye özenircesine. Aşağı - yukarı seyretmiyor. Bunu herkes görüyor, ama kimse fişi çekmiyor. Kasıtlı öldürülmeye de uzağım, zorla yaşatılmaya da. Sadece bakılan. Ama asla görülmeyen. İşte öyle bir müsvetteyim kitapların arasında kalmış. Biraz tozlanmış. Ama hala okunaklı. Hem Okunmaya hevessizim insanlarca, hem de atılmaya acınırcasına tutulan antik kütüphanelerde, zavallı. Düşün, tutarsızlıklarda çırpınırken, boğulmayı bile beceremeyen bu, nasıl bir çelişki? Çık dışarı bak. Kaldır başını kocaman binalara. Dik tutarken omuzlarını, Ben sizden daha büyüğüm de onlara. Sonra, sakinleş. Karşına bak. Tüm olası kombinasyonları yıktığında hayata dair, kaybolacak gökdelenler. Benim dünyamda, dolaş o kulübeler arasında. Ve bul beni. Ben, orada hastayım. Dolanıp durduğum mağarada, genzime kaçtı yalnızlığım. Öksürdüm. Ağrıdı içim. Ellerime kustum ruhumu. Bak! Artık gösteremem onu sanaa.. Neden geciktin ki bu kadar sanki? Şimdi Gel; ayrılmadan zerrelerine harflerim, bul ve oku beni. Ezanlar yükseldiğinde yüreğimden, duy beni. En güzel aşk çağırıyor selamete şimdi. Gidemiyorum ellerine almadan sen, yüreğimi. Sesleniyorum, duyuyor musun sesimi? Unutmadım seni. Bul benii.. Tüm göstergelerde yönüm yıldızların ibresi. Ben, değersiz değerimde buldum kendimi. Eski raflar arasında , kocaman bir ironiler müsvettesi.