CAN KIRIKLARI

Kimseyi kırmayalım derken, bu çabanın herkesin birden kırılmasına sebep olmuşluğu vardır. Ya da küçük kırgınlıklarını insanları kırmamak için yuttuğunda, sonunda üzerlerine kustuğun can kırıklarının insanlarda daha büyük yaralara yol açtığını görmek çok da imkansız değildir. Zamanla bu boş çabasını fark eder insan. Öğrenir; birileri kırılmak zorundadır. Bu dengedir. Kuraldır. Kimden korursun insanı? Hayattan mı? Bu kibirdir. Meyleden, küstahtır. Tüm bu denge kuralına direnç gösteriyorsa kişi, paramparça olmayı da göze almalıdır. Ama anlar. İnsan zamanla her şeyi anlar. Toplar parçalarını insan. Serpiştirir toprağına. Yeni ben’leri filizlenir zerrelerinden. O kadar da kötü değildir uğradığı hüsran. Kırıldığı yerden güçlenir insan. Epicsi | 20.02.2021 | 02:22