TANRININ ROLÜ

Bir an için dur! Bir an için 1 çift gözden ibaret ol. Bırak tüm davanı bir kenara. Bir an için, zihinsiz ol. At yükünü omuzlarından. Olan biten ne varsa, kabullen. Onayladıklarını ve onaylamadıklarını.. Gideni ve kalanı.. Savaşı ve barışı.. Ölümü ve yaşamı.. Bir an için dur! Ve kabullen.. Doğruyu ve yanlışı.. İyiyi ve kötüyü.. Karanlığı ve aydınlığı.. Kabullenmek, olanları onayladığın ya da onlara artık duyarsız kalacağın anlamına gelmez. Kabullenmek yenilgi değildir. Kabullenmekten korkma. Kabullenmek, olanların gerçekliğinin idrakında olup, inkar etmeden benimsemek anlamına gelir ve değişimin ilk kuralıdır. Eğer elinden geleni yaptıysan, elinden gelmeyen için isyan etmek yerine yaşamın projesine güvenebilme tevazusunu içerir. Müdahale etme. Ancak bir zorba bunu yapar. Ve daima hatırla; İyiliğin dayatılmasının, kötülüğün dayatılmasından aşağı kalır bir yanı yoktur. Her ikisi de, zorbalıktır. Her ne yaparsan, tevazu ve hoşgörü ile yap. Ve gücünün yetmediği yerde, bırak. Sınırlarını keşfettiğinde, onları sev! Bu keşif, gidebileceğin noktaya kadar koştuğunun göstergesidir. Aksi halde; tanrının rolünü oynamaya kalkmak, onun bilgeliğine sahip olmayı, sorumluluklarını üstlenmeyi ve affediciliğiyle yargılamayı gerektirir. Ve bu, bir zorbanın işi değildir. Eğer seni yalnız tanrının yargılayabileceğini düşünüyor ve sınırlarına ve düşüncelerine saygı gösterilmesini bekliyorsan, iyi ya da kötü, sen de başkalarına aynı şekilde yaklaşmalısın. Yani “tanrının rolü”nü oynayacaksan, affedici olmalısın. Ve eğer “tanrının bahşettiği rolü” oynayacaksan, affedici olmalısın. Başka yolu yoktur. Öfke, inkar ve isyanın seni götürebileceği tek yer, kendi iç cehennemindir ve burada senden başka kimse acı çekmeyecektir. Epicsi | 05.02.21 | 23:27